Мабыць шчасьце зраклося яго,
Перасьледуюць крыўда, няўдачы.
А ня ведаюць людзі таго,
Што ён лірык із сэрцам гарачым.
Ён маўчыць.
Ён ня можа сьпяваць.
Трапяткое хаваецца слова.
Засьвістаць на зацьвілую гладзь –
Шчэ ня довад, што песьня гатова.
Шмат на сьвеце было песьняроў,
Іх забылі, як леташніх пеўняў,
Бо ніводзін пяшчотаю слоў
Не запоўніў радкі,
Не запэўніў,
Што мастацтва – душы запавет,
Будзе жыць аж да сьветнага скону...
Немы лірык,
З пачуцьцямі – ў сьвет!
Свой сьвяты абавязак выконвай.
1954
|
|
